چند روزی هست که فکر می‌کنم این مطلب را چطور شروع کنم٬ چطور ادامه بدهم و چطور تمام کنم. حالت‌های مختلف را بررسی کردم٬ دنبال عکس مناسب گشتم٬ آمارها را نگاه کردم. حتی به این فکر کردم که مطلب را با جمله‌ای معروف درباره فوتبال شروع کنم. مثلا از قول بیل شنکلی بنویسم که "فوتبال٬ مساله مرگ و زندگی نیست. بلکه مهم‌تر از این دو است". باید از عشق به بارسا گفت و از قول کانتونا نوشت که همسر و دین هم قابل تغییر است٬ اما تیم فوتبالی که هوادارش هستیم٬ خیر. بعد فکر کردم که همه این شروع‌ها چقدر کلیشه‌ای است.
بعد فکر کردم که احتمالا توصیف عادل فردوسی‌پور از فرشاد پیوس٬ این‌جا هم به کار بیاید. در یکی از برنامه‌های نود که فرشاد پیوس مهمان برنامه بود٬ فردوسی‌پور چنین پیوس را توصیف کرد - نقل به مضمون -: بازیکنی که نه قد بلندی داشت٬ نه سرعت چشم‌گیری و نه تکنیک خاصی اما همیشه آقای گل بود. به نظرم می‌شود مشابه همین توصیف را درباره ژاوی نوشت؛ بازیکنی که نه قد و قامت بلندی مثل زلاتان داشت٬ نه سرعت اعجاب‌آوری مشابه گرت بیل و نه تکنیک نابی مانند مسی یا رونالدینیو. در واقع شاهکار ژاوی همین‌جا بود: هر چه مسی و رونالدینیو و خیلی از بازیکن‌های بزرگ نشانه‌ای از این دارند که از سیاره‌یِ دیگری وارد زمین‌های فوتبال شده‌اند٬ استیل ژاوی سهل و ممتنع بود: ساده٬ یک انسان زمینی مانند خودمان٬ اما با کارآیی و عمل‌کردی فوق بازیکن‌های عادی. ژاوی یکی از شبیه‌ترین بازیکنان به انسان‌های عادی در میان همه ستاره‌های فوتبال بود و همین سادگی و عادی بودن٬ ویژگی اصلی نبوغ او بود. بازیکنی که به قول خودش در تمام لحظات زندگی "فضاهای خالی" را می‌دید تا پاسی ارسال کند. فراموش نکنیم همین نابغه٬ از بارسا شروع کرد و در بارسا ادامه داد. در تمام روزهای خوب و بد با تیم بود. چه در دوران مزخرفی که بارسا دوران حضیض را طی می‌کرد٬ چه در دوره افسانه‌ای پپ و چه پس از آن٬ وقتی به عنوان کاپیتان اول تیم٬ بخش عمده فصل را روی نیمکت نشست. اما نه تنها حاشیه‌ای برای تیم ایجاد نکرد٬ بلکه بنا به اخباری که اخیرا منتشر شده٬ یکی از اصلی‌ترین نقش‌ها را در بهبود رابطه لیونل مسی و لوییس انریکه داشت.
ژاوی٬ شاید برای خیلی‌ها بازیکنی باشد مانند خیل عظیم بازیکنانی که آمده‌اند و رفته‌اند. برای طرفداران بارسا - و فکر می‌کنم برای تمام تیفوسی‌های فوتبال - ژاوی فراتر از یک بازیکن باشد. ژاوی٬ شبیه‌ترین بازیکن به هوادارانی بود که در تمام روزهای خوب و بد٬ در تمام فراز و نشیب‌ها کنار تیم بود. مهندس تیکی‌تاکا که بعید می‌دانم اگر نبود٬ سیستم پپ می‌توانست در این حد پیشرفت کند و دنیا را در اختیار خود بگیرد.
بارسا البته بدون ژاوی به حیات خود ادامه می‌دهد٬ زندگی هم بدون ژاوی ادامه دارد٬ اما برای ما طرفداران بارسا٬ بازیکنی که در دوران حضورش در لالیگا بیش از ۲۵ هزار پاس با دقت ۹۲ درصد داده٬ بازیکنی که در برد قاطع ۰ - ۵ مقابل رئال مادرید ۱۱۹ پاس به یاران خود داد (۱۱۴ پاس درست)٬ موفق شد همراه با بارسلونا هر ۶ جام ممکن در یک فصل را کسب کند (افتخاری که هیچ باشگاهی تاکنون موفق به کسب آن نشده) و…
دلم می‌خواست ممکن بود که تمام احساساتم برای ژاوی و میزان عشق و علاقه‌ام به این بازیکن را در کلمات بریزم و در این نوشته با دیگران تقسیم کنم. اما همین‌که شروع به نوشتن کردم٬ متوجه شدم که این کار٬ دقیقا مانند آن‌چه که ژاوی در زمین بازی انجام می‌داد٬ غیرممکن است. ژاوی٬ سهل و ممتنع است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر